به نقل از
ستاد توسعه فناوری نانو، یکی از راه‌های مقابله با بیماری‌ها، استفاده از ذرات با خاصیت ضدباکتریایی در محل‌های مساعد برای رشد آن‌ها از جمله انواع مواد غذایی، بسته‌بندی مواد دارویی و محیط‌های بیمارستانی است. با توجه به سازوکار عملکرد این ذرات، کاهش اندازه تا مقیاس
نانو کارایی آن‌ها را با افزایش چشمگیر مواجه می‌کند. ازاین‌رو محققان این حوزه به دنبال روش‌هایی جهت سنتز این‌گونه ذرات در مقیاس
نانو هستند.ایمان رسایی، محقق طرح، ضمن اشاره به سنتز سبز
نانوذرات به‌عنوان یک روش مقرون‌به‌صرفه جهت سنتز آن‌ها، عدم کنترل بر خواص ظاهری
نانوذرات از جمله اندازه و شکل آن‌ها را یکی از مشکلات این روش‌ها خواند و افزود: در بخشی از طرح حاضر از گیاه مرزه به‌عنوان یک منبع جهت استخراج
نانوذرات نقره استفاده شده‌است. ازآنجایی‌که شکل و اندازه
نانوذرات تأثیر زیادی بر کارایی آن‌ها دارد، در این طرح سعی شده تا با تغییر میزان شوری محیط رشد گیاه در قالب یک طرح آزمایشی، شکل و اندازه نانوذرات به مقادیر بهینه نزدیک شود.وی ادامه داد: عدم استفاده از مواد شیمیایی در فرایند سنتز
نانوذرات نقره موجب کاهش آلودگی زیست‌محیطی و همچنین کاهش هزینه فرایند شده‌است.به گفته این محقق، نانوذرات حاصل‌شده در فرایند سنتز، اندازه به‌مراتب کوچک‌تری در مقایسه با نانوذرات سنتز شده در حین فرایندهای شیمیایی داشته‌اند. این موضوع موجب شده تا نانوذرات، سطح بیشتری را جهت اتصال به باکتری و مختل کردن عملکرد زیستی آن‌ها در اختیار قرار دهند.وی خاطر نشان کرد: در طرح حاضر
نانوذرات نقره با در نظر گرفتن تغییر میزان غلظت نمک در محیط رشد (تیمار) از گیاه مرزه استخراج شده و توسط آزمون‌های مختلف مشخصه یابی مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند. سپس عملکرد ضد باکتریایی
نانوذرات سنتز شده بر روی باکتریهای گرم منفی و مثبت شامل Escherichia coli، Bacillus subtilis و Bacillus vallismortis بررسی شده‌است.این محقق عنوان کرد: نتایج حاصل‌شده از آزمون‌های مربوط به سنجش کارایی ضد باکتری
نانوذرات حاکی از آن است که نانوذرات استخراج شده از گیاهی که در تیمار حاوی ۱۵۰ میکرومولار نمک طعام رشد کرده، کوچک‌ترین اندازه و بیشترین کارایی را داشته‌اند.این تحقیقات حاصل تلاش‌های ایمان رسایی- دانش‌آموخته مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه بین‌المللی امام خمینی (ره) قزوین- و دکتر مریم قنادنیا و دکتر سعید باغشاهی- اعضای هیأت علمی این دانشگاه- است. نتایج این کار در مجله Microporous and Mesoporous Materials با ضریب تأثیر ۶۴۹/۳ (جلد ۲۶۴، سال ۲۰۱۸، صفحات ۲۴۰ تا ۲۴۷) به چاپ رسیده‌است.